38.6

Revirin küçük penceresinden içtima alanına bakıyorum, buradan arkadaki Şahnalar Köyü'nün kerpiç evleri de gözüküyor. Ne kadar doğru bilmiyorum, ama duyduğuma göre TSK'da silah altında 650000 (yazıyla altı yüz elli bin) personel var, bizim tabursa 211 kişi. Allah'ım neredeyim ben, nasıl bir kura çektim böyle...

Komutanın yanına çıkıyoruz, taburun karakollara da bakan tek doktoru, kadın doğum uzmanı! Askerliğini yapmış olanlar bilir, burada adet gözle tedavi olmaktır, doktor bakınca kendiliğinden iyileşiverirsiniz- veya öyle olmanız beklenir. Benim de muayenem beş saniye kadar sürüyor, iğneler ateşime fayda etmeyince -hala 38.6 derece- "serum bağlayın" diyor doktor, iki gün de istirahat yazıyor. Daha önce hiç serum yememiştim. Ben gelince kaldırılan başka bir çocuğun yattığı yatağa uzanıyorum, taburun en soğuk yeri revirin müşahade odasıymış, bunu anlıyorum.

Çok küçükken rutin olarak ateşli hastalıklar geçirdiğim zamanlarda, halıya uzanmış bir haldeyken babamın kolonyalı pamuk koyması gözümün önüne geliyor, ateşimin yine de düşmemesi sonra... Annemin o zamanları "çok zor büyüttük seni" diyerek hatırlaması... Bütün bu anılar fotoğraf karesi şeklinde gözümün önünde canlanıyor. Abimin eşi "annen senden bahsederken gözbebekleri titriyor mehmet" demişti. Artık benim de titriyor gözbebeklerim... Burada bir laf duymuştum, "hiçbir erkek yoktur ki askerde ağlamamış olsun, ben ağlamadım diyen yalan söyler" demişti biri. Doğru değil bu laf, biliyorum. Ama manidar. Titreyen gözbebeklerimi kapatıyorum. Bir kez daha ağlıyorum.

Nemli gözlerimi açtığımda serumumun bittiğini fark eden revirci çocuk tekrar ateşimi ölçüyor, düşmüş. Sol kolumdaki iğneyi çıkartabilir miyim diye soruyorum, yanıt olumsuz- tekrar ateşlenme ihtimalime ve serum bağlanma ihtimaline karşılık iğne yerinin kalması lazımmış. Sol dirsek içimin moraracağını hissediyorum, hem ben nasıl uyuyacağım böyle... Elimden bir şey gelmiyor, gözümü kapatıp uyumaya çalışıyorum, uyuyayım ki şafak bir eksilsin...