Vazife

Ne zaman şirket seyahati lafını duysam ayaklarım geri geri gider. Hep tamamlanması gereken bir vazife olarak gördüm onları şimdiye dek, her ne kadar mesela Paris gezimi böyle uzun bir şirket seyahatinin haftasonlarına sıkıştırmış olsam da. Bu vazifeyi biraz Jön Türkler’in Avrupa’ya gidişine bile benzetirim, onlar bizde olmayan demokrasiyi, ifade özgürlüğünü, temel hakları ve bir muhayyileyi yerinde müşahade etmek ve bu hayalleri Osmanlı için de kurdukları için -daha çok Fransa’ya- gitmişlerdi, ben de, böyle dönüştürücü bir misyonla gönderildiğimiz hissine kapılırım nedense. Ford’dayken Londra’nın Gebze’sinde 4000 beyaz yakanın çalıştığı bir arge merkezine gidiyorduk, şimdi bir imalatçıda çalışıyorum, ve Bükreş’in Gaziemir’i sayılacak bir yere (gerçi Bükreş’le de coğrafi olarak alakası yok ama, işte teşbihte atış serbest malum) gönderildim, Iaşi diye yazılıyor Romencede, bildiğiniz Yaş işte. (Yok bildiğinizden değil, ama en azından okunuşunu biliyorsunuz.)

Cuma günü son dakikada Romanya pasaportunu alıp bu sabah Bükreş üzerinden pırpır bir pervaneli uçakla Kars’takine rahmet okutacak Yaş havaalanına indiğimizde, bizi karşılayanlar, tamamı atarlı kamu görevlileri (insan ister istemez Fatih Akın’ın o şiir gibi Im Juli filminin pasaport polisini hatırlıyor: “no passport, no Romania”), İzmir’den beter bir nem, yarısı tarihi, öbür yarısı restorasyonda ve şantiye halinde bir şehirdi. Yine de, her ne kadar zorla bir yere gönderilseniz bile, hiç bilmediğiniz ve bir daha hiiç gelmeyeceğiniz bir şehirde avare avare dolaşmak insanda bir tatil illüzyonu yaratıp insana kendini iyi hissettiriyor.

Akşam yemeğinde arkadaşlara bu akşam fırtına beklendiğinden bahsettiğimde, havada tek bir bulut bile yoktu. Yemek yediğimiz restoranın karşısında bir çocuğun keman çaldığı kafeye oturduğumuzda da… Önce gök gürlemelerini duyduk, sonra da bardaktan boşanırcasına yağan yağmuru. Tepemiz şemsiyelerle tamamen kapatılmış olmasına rağmen, Allahın temmuz ayında öyle öfkeli bir yağmur yağıyordu ki, oturma düzenimizi değiştirmek ve safları sıklaştırmak zorunda kaldık, benim daha işe başladığımın birinci ayında keşfedilmiş cenabetliğimle ilgili peşisıra espriler patlattık karışılıklı. O sırada masadaki arkadaşlardan en ağırbaşlı, en beyefendisi arkamızdaki masada oturan kızı gösterdi.

- Olm bu arada Mehmet arkanda en başından beri bir hatun var. Evliyim ama bakıyorum yani, yapacak bir şey yok.

- Neyse abi kalkarken bakarım ben de. Tek mi? (Yine yanlış yere oturmuştum. Herhangi bir mekana gittiğimde masanın en kör yerine oturmayı nasıl bu kadar iyi becerebiliyordum?)

- Valla bir çocuk vardı karşısında ama kalktı gitti, epeydir de tek başına oturuyor.

Yağmurun beni ıslatmayı başarmasıyla ve garsonun da önerisiyle yandaki masaya geçtik. Hesabı ödemiştik, ama o kadar kuvvetliydi ki fırtına, yerimizden kıpırdayamıyorduk. Aslında bir başka arkadaşın taksi çağırma önerisini alelacele bertaraf ettiğimize göre kıpırdamak da istemiyorduk. Kıza ilk o zaman baktım, ve bok atmaya çalıştım: “Büyük olm bu” “Yok be abi” Siyah giyinmişti, simsiyah. Uzun siyah saçları omzunu geçiyordu. Bu haliyle kime benzediğini biliyordum aslında. Ama bu daha uzun boyluydu, ve açıkçası daha güzeldi. Masada Yaş’ın Moldova’ya olan yakınlığıyla ilgili manasız bir laf açıldı. Ben az önce çalan müziği hatırlattım arkadaşlara. Kemanlı çocuk Scent of a Woman’daki dans sahnesindeki müziği çalmıştı. (Bir kere de Barcelona’da yine bir kafede bu kez Sinan’la benzer bir sahneye denk gelmiştik. Sadece orada öyle bir kız yoktu, zaten ona gerek de yoktu. İçim orada da cız etmişti. Bu şarkıya dair ne hissettiğimi sevgilimle hiç paylaşmadan ölecek miydim?) Bu şarkının geçtiği sahneyi ve bu filmi ne kadar sevdiğimden bir iki cümleyle alelacele birkaç dakika önce masadaki arkadaşlarıma bahsetmiştim zaten. Derken yağmur iyice çıldırdı, beni oturduğumuz masanın etrafında nereye oturursam oturayım ıslatıyordu. Arkadaşım ciddi ciddi kızın masasına oturmamı teklif etti, kızın karşısındaki sandalye hakikaten mekanda hiç ıslanmada oturulabilecek tek sandalyeydi -veya ben öyle görmek istedim (İçeri oturmaktansa dışarıda arada bir ıslanmayı ve kızın güzel yüzüne bakmayı ben de yeğlemiştim). Birden kafamda o an havada çakanlara benzer keskin bir şimşek çaktı: Scent of a Woman’da o müzik çalıp Yarbay Slade (Al Pacino)’le o kız o müzik eşliğinde dans etmeden önce, o kız da erkek arkadaşını beklemekteydi. Bunun gibi simsiyah giyinmiş bir kız. Masadakilere bunu tasvir ettiğimde, herkesin sahneyi gözünde canlandırmış olduğunu ve kastettiğim benzerliği anladığını mutlulukla fark ettim.

Birkaç dakika sonrası, kızın sevgilisi olduğunu el ele tutuşmalarından anladığımız çocuk, üstü başı yamyaş kafeye geri geldi. Tüm masa,  bu kadar güzel bir kızı bir saat kadar tek başına mekanda bıraktığı için bağıra çağıra sövüp rahatladık. Yağmur durmuştu. Canlı müzik bitmişti. Onunla tanışmamıştım. Ama benim için önemli değildi, ben nasıl olsa buraya bir vazife için gelmiştim.